'Bleh, weer naar die saaie school. Nog even volhouden en dan kan ik eindelijk verhuizen naar Rotterdam want ik ben aangenomen op het Grafisch Lyceum!'
Dit was hoe ik, Amber, dacht toen ik 16 was. Ik was van plan naar het Grafisch Lyceum te gaan, te gaan reizen en iets met fotografie te gaan doen. Wat precies wist ik niet, maar ik wist wel dat ik er wel zou komen. 'Als je iets echt wilt dan kun je het ook.'
Aan het einde van 4 havo ging het iets minder met me. Ik ging iedere grote pauze naar huis (5 minuten fietsen) maar kwam vaak aan en was dan te zwak om weer terug te gaan. Stress omdat druk is dacht ik nog, of eigenlijk dacht ik er niet echt bij na, want tja, waarom zou je als je 16 bent.
Het werd niet veel erger tot ik de 12 minuten loop in moest halen. Ik haalde het maar net, en al was het nooit m'n sterkste punt, ik stond nooit te bibberen op m'n benen met het gevoel dat ik ieder moment kon gaan overgeven.
Alsnog dacht ik er niet echt bij na tot ik in de zomervakantie op bed kwam te liggen. Zo ontzettend moe, hartkloppingen, misselijk. Eerst dachten we aan een griepje, daarna aan iets ernstigs en na lek geprikt te zijn kwam er uit dat ik Pfeiffer had.
Gelukkig maar, dan zou ik er over een paar maanden weer bovenop zijn en gewoon mijn laatste jaar op de havo af kunnen maken. Ik was al een keer in 4 havo blijven zitten dus ik was erg blij dat ik dit keer wel over was en ik al aangenomen was op het Grafisch Lyceum omdat ik niet zeker wist of ik het ging redden. Na gebeld te hebben konden we toen ik hoorde dat ik over was de inschrijving een jaar verzetten. Ik was daar natuurlijk heel erg blij mee want een havodiploma is hoe dan ook fijn om te hebben, je weet maar nooit.
Na een paar maanden, ondertussen 17, ging het alleen niet beter. Ik kon me amper concentreren, zat constant te gapen in de klas en was er soms gewoon niet bij, en had het gevoel of ik in een droom rondliep. Soms was dit best eng en als ik me dan ook al slap voelde door de honger (ik kreeg sinds die tijd ook steeds meer last van een lage bloedsuikerspiegel) raakte ik soms heel erg in paniek. Dit kon er ook nog wel bij. Lichamelijk ziek zijn is al erg genoeg en nu kreeg ik er ook nog paniekaanvallen bovenop!
Na een maand of 3/4 ben ik niet meer terug naar school gegaan. Het ging steeds slechter, ik hield het minder lang vol, en op een gegeven moment was het gewoon op, ik kon niet meer.
Ik heb altijd gedacht ooit mijn havo af te maken en ik dacht wie weet gaat het over een jaar wel goed en kan ik alsnog naar het Grafisch Lyceum, maar helaas.
In 2006 dacht ik er toch weer aan naar school te gaan, met de bus, zodat ik niet m'n energie kwijt zou zijn aan het reizen, en dit keer voor een MBO opleiding in m'n eigen stad. Wel had ik eerst een gesprek met de directeur. Ik legde uit wat ik had, dat ik erg veel thuis zou doen en weinig op school zou zijn. Dit was geen probleem zei hij en naar aanleiding van dat gesprek heb ik me toen ook ingeschreven.
In 2006 ben ik dan ook begonnen met de opleiding Management Assistente. Totaal niet iets wat ik leuk vind, maar ik wilde gewoon een papiertje hebben en je kunt veel kanten op met zo'n opleiding dus ik dacht dat ik op deze manier in ieder geval werk zou vinden.
Het ging redelijk, eigenlijk beter dan in dacht, ik had wel periodes dat ik minder op school was maar ik maakte al m'n toetsen, haalde goede punten en leverde alles op tijd in. Soms ging ik alleen naar school voor een toets en daarna weer naar huis, maar zolang ik goede punten haalde was het geen probleem dacht ik.
Aan het einde van het jaar had ik alleen een mentorgesprek gemist. Ik miste hierdoor 1 punt. De puntentelling was zo dat wanneer je boven een bepaald aantal punten zat je overging, zat je hier net onder dan was je een bespreekgeval. Dit was ik dus, op één punt na ging ik niet gewoon over.
Mij werd verteld dat ik niet genoeg mijn best deed en best vaker op school had kunnen zijn. Ik ging dus niet over, en ik mocht ook niet blijven zitten. Ik werd gewoon uitgelachen toen ik dit vroeg. Ik heb zelfs gesmeekt of ik de tweejarige opleiding tot telefoniste alsjeblieft mocht doen, maar nee, ik werd voor mijn gevoel gewoon van school getrapt, uitgekotst, en nog uitgelachen ook. Laten we het niet hebben over de studiefinanciering die natuurlijk terugbetaald moest worden, die ik niet meer had, want tja, ik was 19, ook ik maak fouten en ik ging er niet echt vanuit dat ik deze opleiding niet af zou kunnen maken. Op dit soort moment merk je ook hoe krom het is dat je je studiefinanciering terug moet betalen als je je opleiding niet af kunt maken (en dan bedoel ik niet dat je gewoon stopt omdat je geen zin meer hebt), maar zodra je wel een baan kunt vinden, je niks hoeft terug te betalen. ???Why??? Ik zal dit nooit snappen, weer een punt waarop je gewoon 'pech' hebt als je ziek bent.
In ieder geval, ik had op dat moment geen school meer geen idee wat ik moest doen. Toch probeerde ik nog taxivervoer aan te vragen want het wachten op de bus en het stuk wat ik moest lopen kostte me meer energie dan verwacht. Ik dacht misschien een andere opleiding te beginnen op een andere school als dit zou lukken. Het antwoord luidde 'nee'. Ik moest maar met de bus gaan want dat kon ik best. Dit bepalen instanties voor je terwijl je ze niet kennen, wat ik nog steeds niet begrijp. Hoe kan iemand voor MIJ bepalen wat ik wel of niet kan?
Je kunt je voorstellen dat ik in deze tijd het niet echt meer zag zitten. Geen opleiding, afgewezen worden en zelf je vrienden verliezen, want iedereen gaat door met z'n leventje en jij zit daar maar..
In 2008 ben ik dan toch naar Rotterdam verhuist, nog steeds zonder werk of opleiding maar doordat mijn vriend hier woont. Lang leve het internet!
Ik noem mezelf maar huisvrouw tegenwoordig. Nog steeds zou ik het heerlijk vinden een baantje te hebben, vanuit huis dan wel, maar zie maar eens iets te vinden zonder papieren of iets wat je vol kunt houden.
Ik poets, ik kook en ik ga, als ik me goed voel, naar de supermarkt. Zo niet bestellen we gewoon bij Albert Heijn.
Op deze blog wil ik bij gaan houden hoe het leven van iemand eruit ziet die chronisch ziek is. Het is saai, en tegelijk misschien wel een eyeopener voor mensen die denken dat het net een lange vakantie is. Dit is het niet en ik zou er een moord voor doen om mijn leven terug te krijgen.
Misschien ben ik dingen vergeten te vertellen, het is dan ook ruim 10 jaar van mijn leven dus dat kan gebeuren. Mocht iemand vragen hebben, stel ze dan gerust.
